Mijn oudste zoon mag sinds kort zwemmen zonder zwemvest en zwembandjes. Dat is een hele stap. Ik aanschouwde vanaf de tribune hoe hij in het water sprong en als vanzelf weer boven kwam drijven. Wat voor een bijzonder gevoel gaf me dat! Op dat moment besefte ik dat deze jongen het wel zou redden in het leven. Ook al ging ie kopje onder, vroeg of laat zou hij wel weer boven komen drijven, zoals ik voor mijn ogen had zien gebeuren. Voor mij was dat een moment van loslaten.

Net zo moet God dat overkomen zijn toen Jezus werd gedoopt. Zodra hij ‘uit het water omhoog kwam’ (Matteus 3:16), opende de hemel zich voor hem en zag hij hoe de geest van God als een duif op hem neerdaalde. God had veel vertrouwen in hem, en wist dat deze jongen Zijn weg zou gaan. Hij durfde hem los te laten in de wereld vol Farizeeërs, Romeinen en andere wilde dieren.

Maar hoe Jezus dat zag… Anderen hebben mogelijk helemaal niets gezien, maar Jezus zag dat Gods geest op hem neerdaalde. Zo gaf ik mijn zoon ook een dikke duim vanaf de tribune. U moet weten, in het begin hebben we hem naar de les moeten praten, want veel zin had ie niet. En nu kon ie drijven. Maar die duim van mij die heeft waarschijnlijk niemand gezien, behalve hij. Net zo zag Jezus de geest op hem neerdalen. Hoe moeten anderen dat ook zien? Hoe zie je de geest? Het is geen duif, nee, hij daalt neer als een  duif. De geest, die zie je niet, die ben je gewaar.

Zelf ben ik deze winter ook weer begonnen met zwemmen. Eens in de week trek ik mijn baantjes in hetzelfde water als waarin mijn zoon les krijgt. Zwemmen is een heerlijk: je gebruikt je hele lijf en de kans op blessures is klein. Bovendien mag ook ik ervaren dat het water me draagt. Met een goede ligging duwt het water je eigenlijk omhoog. Ik weet me gedragen.
Nog bijzonderder wordt dat als ik besef dat water in de bijbel, en ook in ons leven vaak geassocieerd wordt met de dood. Hoe vaak verdrinken zowel groten als kleinen niet in het water. Dat wat dodelijk is, kan je ook dragen. Al zwemmende merk ik dat het water pas draagkracht heeft, als ik me ontspan en overgeef. Doe ik het omgekeerde, en ben ik heel erg mijn best aan het doen, dan trekt het water me naar beneden. Overgave is het sleutelwoord. Het begint ermee dat niet ik mezelf laat drijven, maar dat het water dat doet. En zo God.

Vreemd he, als ik het water vertrouw, dan draagt het me. En als ik het water zie als mijn dodelijke vijand, dan is de kans groot dat ik al spartelend de strijd verlies. Want, tjsonge wat was ik vroeger slecht in watertrappelen, en dat een minuut lang! Zwemmen is een kwestie van vertrouwen. Zo bekeken is zwemles eigenlijk vertrouwen kweken. Vertrouwen dat je zegt dat het dodelijke water eigenlijk een illusie is: pas als je eigen gang gaat, en niet gedragen wil worden, dan zink je. Weet je je echter gedragen, dan wordt alles in het leven je vriend. God zag het in Zijn Zoon en zei: dit is mijn geliefde zoon, in hem vind ik vreugde.

Wij lezen dat vaak als God blij wordt van Jezus, maar er staat: in hém, Jezus, vind ik vreugde. Ofwel, er is vreugde in hem! Die oervreugde die in Jezus is, maakt Jezus een kind van God.  En de geest daalt vervolgens als een duif op hem neer. Duiven landen als er vaste grond is om te wonen. Zoals de duif uit de boot van Noach uiteindelijk vaste grond vond om te wonen en daarmee de aarde begeisterde, zo landt de geest Gods ook op Jezus, om er te blijven. Want drijven is blijven.